خود ارزیابی صلاحیت بالینی پرستاران شاغل در یکی از بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

چکیده: مقدمه: صلاحیت بالینی، شایستگی عملی و توانایی تلفیق دانش، مهارت ها، نگرش ها و ارزش ها در  موقعیت های بالینی است. البته صلاحیت بالینی پرستاران در محیط های بالینی متفاوت است. هدف مطالعه حاضر تعیین و مقایسه صلاحیت بالینی پرستاران بخش های مختلف یکی از  بیمارستان های مهم دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1388 بود. روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی به شیوه سرشماری، صلاحیت بالینی 240 پرستار بخش های مختلف یکی از بیمارستان های مهم دانشگاه علوم پزشکی شیراز به روش خود ارزیابی بررسی شد. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه سنجش صلاحیت بالینی پرستاران  بود که 73 مهارت مختلف پرستاری را در هفت حیطه اندازه گیری می کند. سطح صلاحیت بر اساس مقیاس نمره دهی  100- 0 و میزان بکارگیری عملی مهارت های پرستاری در محیط بالینی بوسیله مقیاس چهار رتبه ای لیکرت تعیین شد. به منظور توصیف و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی در   نرم افزار SPSS  نسخه 5/11 استفاده شد. یافته ها: در مقایسه سطح صلاحیت بالینی پرستاران بخش های بالینی نتایج متفاوت بدست آمد. پرستاران بخش مراقبت های قلبی با 59/10 ± 36/88 صلاحیت بالینی خود را بیش تر از سایر پرستاران اعلام کردند. بر اساس نتایج تحقیق حاضر84 درصد از مهارت های پرستاری توسط پرستاران شاغل در این بیمارستان به طور گه گاه یا مکرر استفاده می شد. بحث و نتیجه گیری: سطح صلاحیت بالینی و میزان بکارگیری مهارت های پرستاری در  بخش های بستری  این بیمارستان مطلوب است. از  نتایج  ارزیابی صلاحیت بالینی پرستاران به منظور تشویق، ارزیابی نیازهای آموزشی و توسعه حرفه ای پرستاران در بیمارستان های دانشگاهی می توان استفاده نمود.